NEWS

ΤΑ COMICS & TA CARTOONS ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ποιος ο ρόλος των comics και των cartoons σήμερα; Πως συνδέονται με την Pop Culture της covid και MetaCovid εποχής;

Αυτό θα μπορούσαμε να το προσεγγίσουμε από την πλευρά μιας άλλης κοινωνικής pop(ular) έκφρασης, πολύ πιο δυνατής.

Δηλαδή; Τη Μουσική.

Κι από πλευράς branding; Μα τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ φυσικά!

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι οι Gorillaz. Τι ή ποιοι είναι οι Gorillaz;

Οι Gorillaz είναι η πρώτη virtual band στην ιστορία της μουσικής. Η οποία περιλαμβάνει ένα …ορθογραφικό λάθος στην ονομασία της. Το προσέξατε;

Αυτή η απίθανη μπάντα είναι ένα συγκρότημα το οποίο δεν υπάρχει στον πραγματικό κόσμο. Όταν κάνει παραστάσεις live, ναι γιατί κάνει ωραία live, στην ουσία αποτελείται από κάποιους «session μουσικούς» που παίζουν στη σκηνή.  Δημιουργήθηκαν από τον Damon Albarn  των Blur  κάποια στιγμή το 2001 στην Αγγλία  και φτιάχτηκαν από την ανάγκη του δημιουργού προφανώς να κάνει κάτι εκτός πραγματικότητας- κάτι το μοναδικό, το οποίο να συνδυάζει δύο τέχνες όπως η μουσική και τα κόμικς. Ο έτερος δημιουργός της  μπάντας είναι κάποιος κύριος ονόματι Jamie Hewllet , σκιτσογράφος και δημιουργός κόμικ.

Oι δύο καλλιτέχνες βρέθηκαν αρκετό καιρό μαζί και ταίριαξαν. Πώς και γιατί, αυτά μπορείτε να τα βρείτε στο διαδίκτυο, σημασία έχει πως έκαναν και κάνουν πολύ καλή και δημιουργική παρέα και κάποια στιγμή αναρωτήθηκαν… “πως θα ενώσουμε τις δύο τέχνες μας”; Και η απάντηση ήταν: Ας δημιουργήσουμε μία εικονική μπάντα (Jamie) και να γράψουμε μουσική για αυτήν (Damon).

Οι πληροφορίες που υπάρχουν στο διαδίκτυο για τους Gorillaz είναι εκεί, μπορείτε να τις βρείτε και να τις  μελετήσετε, εγώ θα σταθώ σε δύο σημεία τα οποία μου έχουν κάνει εντύπωση στην πορεία της μπάντας.

Το πρώτο αφορά την πρώτη φάση της μπάντας η οποία μέχρι το τέταρτο άλμπουμ (!!!) ήταν πάρα πολύ δημιουργική. Όμως ξαφνικά όλο αυτό το εγχείρημα σταμάτησε. Για κάποιο συγκεκριμένο λόγο βέβαια. Οπότε υπήρξε μία παύση στη δισκογραφία. Ο Damon επειδή ήταν μουσικός με πολλές επιρροές και πολλές γνωριμίες (άρα και πολύ έμπνευση!) όταν έκανε τα live ανέβαζε πάνω στη σκηνή καλλιτέχνες με ιστορία (ενδεικτικά αναφέρω τον Bobby Womack απο τους Womack and Womack, τον οποίον τον γνώριζα από το 1988 από το κομμάτι Teardrops.

Αυτό που συνέβαινε στα live τους πλέον δεν αντιπροσώπευε το αρχικό όραμα του σχήματος, το οποίο ήταν μία «μπάντα σε σκίτσα, comics και μουσική».  Ο κόσμος πήγαινε να δει τα live τους, αλλά έδινε πιο μεγάλη προσοχή στους μουσικούς που ανέβαιναν  στη σκηνή. Η κύρια προσοχή του κοινού πήγε στη μουσική και το ενδιαφέρον για Artwork (κόμικ) την πιο cool πλευρά της μπάντας, ασθένησε.

Αυτή η πλευρά που προβαλλόταν ισόποσα στα video clip τους (απίστευτες δουλειές στα video clip αλλά στα live τους) είχε μια ανακολουθία. Ας το σχηματοποιήσω λιγάκι. Μπροστά στον κόσμο,  εμφανιζόταν μια  σουπερ μπάντα όπου πίσω της υπήρχε ένας τοίχος ψηφιακός (videowall) που έδειχνε τα cartoon μέλη της μπάντας σε πλήρη δράση. Τελικά στα live κατέληξε ο κόσμος να δίνει μεγαλύτερη σημασία στο τι γινόταν με την μπάντα στην σκηνή  και όχι στο τι γινόταν πίσω στο videowall με τα comics. Κι αυτό στάθηκε αφορμή η μπάντα να κάνει ένα break στην αρχική σχέση. Μια ηθελημένη απόσταση, να επαναπροσδιοριστούν οι δύο καλλιτέχνες στο αρχικό τους όραμα και σκοπό. Να αναρωτηθούν ξανά “Τί και γιατί το κάνουμε;”

Κάπου εδώ άρχισα να αναρωτιέμαι. Να ρωτάω το εαυτό μου και να δίνω ταυτόχρονα απαντήσεις.

Ερώτηση πρώτη : έπρεπε αυτή η μπάντα να παίζει σε συναυλίες ή ο φυσικός τους χώρος είναι η οθόνη; Η ακόμα καλύτερα, γιατί δεν έκαναν συναυλίες μέσα σε κινηματογράφους;

Η απάντηση που έδωσα μέσα μου βασίστηκε στο «τί ήθελαν οι καλλιτέχνες βασικά εκείνη την στιγμή;” Μουσική. Οπότε είχαμε νίκη της μουσικής επί της εικόνας! Έτσι καταγράφηκε μια ήττα της εικόνας ,,,την εποχή της εικόνας!!!

Ερώτηση δεύτερη: έπρεπε τα γραφικά και το artwork των μελών της μπάντας να περάσουν από την απλή σκιτσογραφία σε τρισδιάστατα animations; Είχε σχέση το αρχικό σχήμα, στον πρώτο δίσκο με αυτό που βλέπουμε και απολαμβάνουμε στον τέταρτο:

Η δική μου διαπίστωση. Καμία! Καμία σχέση και καλύτερα. Όλα αλλάζουν, κυρίως τα μέσα έκφρασης των δύο καλλιτεχνών αλλά η βασική ιδέα και σύλληψη παραμένει μοναδική. Avatars του ψηφιακού κόσμου (που πιο παλιά είχαν την θέση τους σε κάποιες σελίδες, κάποιων comics) εκφράζονται ανθρώπινα, γιατί απευθύνονται σε Ανθρώπους. Δεν δουλεύουμε – διασκεδάζουμε πλέον αλλά ψυχαγωγούμαστε. Μακάρι όλα τα μηχανήματα του μέλλοντος να δουλεύουν για τους ανθρώπους, αυτός άραγε δεν είναι και ο τελικός σκοπός; Πάντως σίγουρα όχι το αντίθετο…

Everything is normal – until It’s not

Σας προτρέπω να ψάξετε τις ιστορίες των μελών της μπάντας των Gorillaz στο ίντερνετ και είμαι σίγουρος ότι θα αντιληφθείτε ότι πρόκειται για μία ετερόκλητη παρέα με πολύ ενδιαφέρουσα αν και διαφορετική ζωή. Μιλάμε για ζόμπι, μιλάμε για θανατηφόρα τρακαρίσματα, μιλάμε για πλαστικά νησιά  κ.ο.κ. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι το διαφορετικό το οποίο το βλέπουμε πιο συχνά να εκφράζεται στην τέχνη, είναι πλέον καθημερινό. Το διαφορετικό πλέον είναι απαραίτητο. Όλοι μπορούν να συνεισφέρουν στην ίδια ιστορία που λέγεται ζωή και όλοι (καθένας με το δικό του τρόπο) μπορούν να φανούν χρήσιμοι. Με αυτό τον ΤΡΟΠΟ χτίζονται και οι καλές παρέες φιλικές-επαγγελματικές, διάφορα micro tribes (λέξη που συχνά-πυκνά εκφέρει ο Ultra Life Artist). Μία παρέα έχει λόγο ύπαρξης όταν έχει ετερόκλητα στοιχεία μέσα της πέρα απ το κοινό ενδιαφέρον.

Σήμερα ολόκληρα άλμπουμ ηχογραφούνται μόνο στο iPhone, όπως το 5ο και 6ο της μπάντας μας. Η ζωή μας πλέον περνάει σε νέες και διαφορετικές πλατφόρμες επικοινωνίας. Μαθαίνουμε να ζούμε απομονωμένοι αλλά και συνδεδεμένοι, όπως είχε αναφέρει κάποια στιγμή σε ένα βιβλίο του Dr Nicholas Christakis στο βιβλίο του με τίτλο “Connected” το οποίο συνιστώ να διαβαστεί απ όλους.

Ποιος θα ήταν ο πιο κατάλληλος καιρός από το να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας λίγο παραπάνω να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι εκτός από τώρα; Χάρη στον Covid19 ο οποίος μέσα στα πολλά αρνητικά του έφερε και κάτι πολύ θετικό. Την ενασχόληση με τον εαυτό μας με την ελπίδα να γίνουμε λίγο καλύτερη version του παρελθόντος μας.

Περιττό να αναφέρω πόσα live έκαναν οι Gorillaz στην διάρκεια της καραντίνας. Αξίζει να αναφερθεί μιας και είχαμε τη νίκη της εικόνας επί της μουσικής. Το animation επικράτησε κατά κράτος των τραγουδιών (πως αλλάζουν οι καιροί !!!).

Αν επιχειρήσω να το «μαζέψω» θα έλεγα ότι σε «φυσιολογικές συνθήκες» η μουσική νίκησε την εικόνα αλλά κάτω από «μη φυσιολογικότητα», η εικόνα επικράτησε κατά κράτος της μουσικής.

Όμως καταφέραμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι. Μπορούμε να γράψουμε ολόκληρα music albums μόνο με την χρήση του κινητού  τηλεφώνου και να μοιράσουμε εύκολα και γρήγορα τη μουσική μας τέχνη.

Όμως τι γίνεται με τα κόμικς; Την τόσο αδικημένη μορφή τέχνης και έκφρασης η οποία έχει παίξει αθόρυβα το ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας;

Συχνά αναπολώ τα Στρουμφάκια αλλά και την Οδύσσεια του Διαστήματος τις Κυριακές το πρωί, όπου δεν είχαμε άλλη επιλογή  γιατί μας τα έβαζαν οι γονείς μας και τα βλέπαμε και διαπιστώνω ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τα comics και τα cartoons αποτελούσαν αλλά και αποτελούν βασικό πυλώνα της Ποπ Κουλτούρας κάθε εποχής. Τελικά δεν αλλάζουν τόσο εύκολα οι Άνθρωποι!

Φίλοι μου, μήπως είναι η ώρα να ασχοληθούμε σοβαρά με τα comics;

του Ανδρέα Κυζίρη

Photo Credit: Gorillaz